میلاد کریم اهل بیت(س)امام حسن مجتبی(ع)مبارکباد
از شام تا مدینه راه طولانی را پیموده بود. پیرمرد
خسته راه در گوشه ای نشست تا نفسی تازه کند. چشمهایش را برای لحظاتی بست و
چون گشود مردی خوش سیما را سوار بر اسب دید. مردی که آقایی از سر و رویش می
بارید. بدون اینکه نگاهش را آن از چهره نورانی بردارد پرسید: این مرد
کیست؟
گفتند: او حسن فرزند علی بن ابی طالب است.
نام علی(ع) او
را خوش نیامد. سالهای سال بود که عالمان شهرش بر فراز منبر از علی(ع)
بدگویی کرده بودند. چهره در هم کشید و روی را از امام گرداند. زیر لب شروع
به ناسزا گویی کرد اما دلش آرام نگرفت. برخواست و به نزدیکی امام(ع) رفت.
چشمش را بست و دهانش را باز کرد و کینه های انباشته این سالیان را در کمان
نفرت گذاشت و به سوی امام(ع) نشانه رفت.
ناسزا گویی اش تمام شد. با خشم به چهره امام خیره شد تا جواب امام(ع) را بشنود.
[ادامه مطلب را در اینجا بخوانید .]
درباره این سایت